Ο γιος μου σχεδιάζει να γίνει ψυχολόγος. Στα 17 του χρόνια, σε μια εκπαιδευτική πραγματικότητα που πολλές φορές καταπιέζει, έχει αναπτύξει μια ψυχαναλυτική προσέγγιση στα γεγονότα της ζωής του. Η σκέψη του είναι διαυγής. Θεωρεί ότι η ζωή μας διέρχεται από τρία κύρια στάδια. Στην αρχή, εισέρχεσαι στην πραγματικότητα με όλη την αθωότητα και την επιθυμία να προσφέρεις. Σε αυτό το σημείο, η προδοσία είναι συνήθως αναπόφευκτη. Στο επόμενο στάδιο, οι ρόλοι αλλάζουν. Εσύ γίνεσαι κομμάτι του περιβάλλοντος της αναγνώρισης, και ενώ συναντάς ξανά την αθωότητα και την προσφορά, έχεις υποστεί φθορά και αποτυγχάνεις να παραμείνεις πιστός σε αυτές τις αξίες. Το τρίτο στάδιο είναι το να απογυμνώνεσαι από όλα, και τότε αντιλαμβάνονται τη βαθύτερη ανάγκη σου: το δικαίωμα να είσαι λιγότερος. Μόνο όταν το καταφέρεις αυτό, μπορείς να αρχίσεις να απολαμβάνεις τις μικρές χαρές της ζωής χωρίς τη συνεχή αναζήτηση της επιτυχίας και της αποδοχής.
Το ζήτημα αυτό αναδύεται από το πρώτο χώρο κοινωνικοποίησης μας: το σχολείο. Η δήλωση ενός υπουργού Παιδείας στο παρελθόν, που ανέφερε ότι «το Λύκειο πέθανε», αποτυπώνει την τραγική κατάσταση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Η εκπαίδευση έχει καταλήξει σε μια αδιάκοπη προετοιμασία για τις πανελλαδικές εξετάσεις, με το Λύκειο να μετατρέπεται σε έναν γιγαντιαίο φροντιστήριο. Οι μαθητές σε αυτό το επίπεδο διδάσκονται μόνο τα μαθήματα που θα εξεταστούν, με ελάχιστο χώρο για εμβάθυνση ή προσωπική ανάπτυξη.
Οι προβληματισμοί των εφήβων, όπως αυτοί που εκφράζει ο γιος μου, αναφύονται σε παγκόσμιες ηλεκτρονικές κοινότητες όπου οι νέοι προσπαθούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Αποτελούν μέρος μιας συνομιλίας για μια κοινωνία που αυτοθεραπεύεται. Εκπαιδευτικοί, που επιμορφώνονται ο ένας από τον άλλον, αλλά και νέοι που αναζητούν στήριξη από την κοινότητά τους, ανεξάρτητα από το αν οι γονείς ή οι εκπαιδευτικοί τους τους κατανοούν, αντιπροσωπεύουν μια ελπίδα.
Η αδιαφορία των ανθρώπων για τη λειτουργία του κράτους και των θεσμών δικαιοσύνης είναι ανησυχητική, αλλά ταυτόχρονα η επιθυμία τους να προσφέρουν βοήθεια δείχνει ότι δεν έχουν απογοητευθεί εντελώς. Είναι σημαντικό να περιλαμβάνονται αυτές οι συζητήσεις στην κοινωνία καθώς αναζητείται ένα νέο εκπαιδευτικό μοντέλο που θα θέτει στο κέντρο τον νέοι που δεν εντάσσονται στο προκατασκευασμένο μοντέλο του «more», αλλά που θα έχουν την επιλογή να είναι «less».
Η αποτυχία δεν είναι το τέλος, αλλά η απαρχή σπουδαίων επιτυχιών. Πηγή: tovima.gr
