Ενόψει της εθνικής εορτής της 28ης Οκτωβρίου και των μαθητικών παρελάσεων, είναι σημαντικό να θυμηθούμε μια συζήτηση που ανέκυψε πριν από κάποια χρόνια σχετικά με το ποιοι μαθητές θα πρέπει να είναι σημαιοφόροι. Υπήρχαν δύο κυρίως απόψεις: η μία υποστήριζε ότι οι σημαιοφόροι πρέπει να επιλέγονται μέσω κλήρωσης, ενώ η άλλη τόνιζε ότι τη σημαία θα πρέπει να κρατούν οι μαθητές με την καλύτερη απόδοση στο σχολείο. Προσωπικά, προτιμώ τη δεύτερη προσέγγιση.
Η ιδέα της κλήρωσης για την επιλογή σημαιοφόρων με ενοχλεί διότι θεωρώ ότι υποκρύπτει έναν «φρικτό εξισωτισμό». Αυτή η αντίληψη συνεπάγεται ότι όλοι οι μαθητές είναι ίσοι σε όλα, κάτι που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και παραβλέπει τις διαφορές στις ικανότητες και τα επιτεύγματα. Έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις ότι η εφαρμογή της φιλοσοφίας του εξισωτισμού οδήγησε σε αρνητικά αποτελέσματα, όπως διαπιστώνουμε ιστορικά από τα συστήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού που δημιούργησαν έλλειψη κινήτρων για παραγωγή πλούτου.
Πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι η έννοια της σημαίας και του σημαιοφόρου έχει συνδεθεί σε πολλές περιπτώσεις με ένα αναχρονιστικό πλαίσιο που σχετίζεται με την εθνική ταυτότητα, όπως αυτή προσδιορίστηκε κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης. Ωστόσο, οι σύγχρονοι ορισμοί της εθνικής ταυτότητας προωθούν μια πιο προοδευτική προσέγγιση, όπου οι πολίτες διαμορφώνουν την ταυτότητά τους μέσα από ουσιαστικούς διαλόγους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι ενδεδειγμένο ο καλός μαθητής να αισθάνεται υπερήφανος όταν κρατά την ελληνική σημαία κατά τη διάρκεια των παρελάσεων. Η συμμετοχή στην κοινωνική ζωή και η τήρηση των υποχρεώσεων μας καθορίζονται από το Σύνταγμα και αποτελούν τη βάση του σύγχρονου πατριωτισμού.
Συμπερασματικά, η κοινωνική και οικονομική ανισότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται αλλά η αντίληψη ότι οι σημαιοφόροι θα πρέπει να επιλέγονται τυχαία είναι ξεπερασμένη. Η εκπαίδευση και η επιβράβευση της αριστείας είναι θεμελιώδεις αξίες που πρέπει να προστατεύσουμε.
Πηγή: tovima.gr
