Κάθησες στον περιφερειακό και θυμήθηκες πως εκεί υπήρχε οικόπεδο, ίσως και χωράφι ή βοσκοτόπι. Το κλεφτόπουλο ερχόταν συχνά για να αγναντέψει το αστικό τοπίο, που είναι, λες, καλό για τα νεύρα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η θέα ήταν απέραντη, φτάνοντας ως την Αίγινα, χωρίς να χρειάζεται να ανεβαίνεις στην ταράτσα για να δεις πιο καθαρά.
Όμως η ζωή σου περνάει από το παράθυρο, απέναντι από το μπαλκόνι της νέας γειτόνισσας που υπό κανονικές συνθήκες δεν σου ήταν και πολύ ευχάριστη. Έχει γίνει η χαρά του μπαλκονιού, αφού εμφανίζεται κάθε απόγευμα κουρασμένη από τη δουλειά, αλλά δεν τραβάει την κουρτίνα. Ελπίζεις ότι δεν θα παρκάρει εκεί, στη μισή θέση που καταλαμβάνει, αφήνοντας χώρο για την «μαούνα σου».
Η κυρία Βανού, πριν τη διαμεσολάβηση στην αντιπαροχή και τις δοκιμασίες της υγείας της, συχνά σε ρωτούσε πώς πηγαίνει η ζωή. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να ζήσει αρκετά, αφήνοντας πίσω την αγάπη της για την πολιτική και τις μνήμες του παρελθόντος. Δεν πίστευε ποτέ ότι η ζωή μπορεί να την φέρει σε μια τέτοια κατάσταση.
Προβλέπεται ότι όλοι δικαιούνται μια μεταφορά, με αφορμή έναν θάνατο ή έναν αποχαιρετισμό. Σκέφτεσαι ότι, ναι, έτσι είναι. Όμως όταν η κυρία Βανού επιθυμούσε κάτι τέτοιο, αυτό φαίνεται παράδοξο. Φαίνεται πως οι δοκιμασίες της ζωής καθώς και οι θάνατοι κυλούν σαν βαλλιστικοί πύραυλοι.
Στην άλλη κατεύθυνση, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έσπασε αυγά με το νέο νόμο για τον γάμο των ομόφυλων. Ήταν η στιγμή που γιορτάστηκε η διεύρυνση των δικαιωμάτων, παρά την αντίθεση ορισμένων. Η Σακελλαροπούλου παρέμεινε σταθερή στα πιστεύω της, προσφέροντας ένα μάθημα σε πολλούς.
Κάποιες ζωές διακόπτονται βίαια, όπως της κυρίας Βανού, που δεν πρόλαβε να απαντήσει ποτέ στην επίμονη ερώτηση, ενώ άλλες, μοιραία, απλώνονται σε φαινομενικά ασήμαντες καθημερινές στιγμές. Εσένα, ωστόσο, σε απασχολεί η θέα και το πώς όλα αυτά συνδέονται με εσένα.
Πηγή: tovima.gr
