Σε μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα της δεκαετίας του ’70, πηγαίνω με τον πατέρα μου στο περίπτερο της γειτονιάς μου, στον Άη Μελέτη. Ήταν μια από τις πολλές φορές που επισκέπτομαι το μέρος αυτό, όμως εκείνη τη φορά το βλέμμα μου «κόλλησε» σε έναν παράξενο τύπο, ντυμένο με γιλέκο και σκουφί που δεν είχα ξαναδεί. Αν και η σοκολάτα που μου αγόρασε ο πατέρας μου ήταν καλή, εγώ ήθελα να πάρω αυτόν τον ήρωα στο χέρι μου, τον Μπλεκ.
Ο Μπλεκ ήταν ένα μυθικό όνομα για τα παιδικά μου χρόνια. Με συντρόφευσε σε αμέτρητες περιπέτειες και με έκανε να νιώθω ότι ήμουν μέλος της ομάδας του, προσμένοντας με αγωνία το επόμενο επεισόδιο. Άσχετα αν τότε δεν καταλάβαινα τις έννοιες των αγώνων για ελευθερία, όλα όσα μου παρουσίαζε μέσα από τις ιστορίες του είχαν μία δύναμη και έναν σκοπό. «Μα τα χίλια ελάφια», αυτός ο ξανθός γίγαντας, συντροφευμένος από τους φίλους του, τον καθηγητή Μυστήριο και τον Ρόντι, μου έμαθε πολλά για τους αγώνες των λαών.
Η αναζήτησή μου για γιλέκο και σκουφί ξεκίνησε από τότε. Συνέχισα να διαβάζω και να εξερευνώ τον κόσμο του Μπλεκ, αναζητώντας αντίστοιχα αντικείμενα, χωρίς να καταφέρω ποτέ να τα βρω. Θυμάμαι επίσης με χαρά όταν, σε ένα οικογενειακό ταξίδι στη Χαλκιδική, ανακαλύψαμε μια συλλογή από παλιά τεύχη του Μπλεκ. Η χαρά που ένιωσα ήταν μοναδική και ο πατέρας μας έκανε το αδύνατο δυνατό για να αποκτήσουμε αυτούς τους θησαυρούς, κάνοντας τη γκρίνια των γονιών μας να φαντάζει ασήμαντη.
Καθώς μεγάλωνα, η σχέση μου με τον Μπλεκ άρχισε να γίνεται πιο βιωματική. Ήθελα να μιλάω όπως εκείνος, να χρησιμοποιώ εκφράσεις που με εντυπωσίαζαν. Δυστυχώς, κανένας από τους «μεγάλους» γύρω μου δεν μπορούσε να με διαφωτίσει σχετικά με αυτές. «Μα τον αλλήθωρο ήλιο», σκεφτόμουν αν έπρεπε να ψάξω περισσότερα για τις περιπέτειές του και τις ρίζες τους.
Σήμερα, καθώς συμπληρώνονται 70 χρόνια από την «γέννησή» του, αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή τον πρόδωσα. Αφήνοντας πίσω μου τις περιπέτειες και τις αγωνίες του, μεγάλωσα, άλλαξα κοσμοθεωρία και άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Δεν ξέρω τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή, αλλά η ανάγκη να επανασυνδεθώ μαζί του είναι δυνατή.
Όταν τον θυμάμαι, η απορία παραμένει: πώς αυτό το γιλέκο του δεν του προκαλούσε κρύο τον χειμώνα; Είναι αναμνήσεις από μια άλλη εποχή, γεμάτες σιγουριά και περιπέτεια, που πάντα θα με συντροφεύουν.
Πηγή: tovima.gr
