Η αντίληψη της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα παρουσιάζει δύο κύρια χαρακτηριστικά. Πρώτον, η ταυτότητά της παραμένει ασαφής, καθώς κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι και ποιοι λόγοι την καθιστούν «κεντροαριστερή». Δεύτερον, αυτή δεν συνδέεται με την πραγματική έννοια της αντιπολίτευσης. Σε κάθε δημοκρατικό κράτος, η αντιπολίτευση πρέπει να λειτουργεί ως μια συντεταγμένη πολιτική δύναμη που προτείνει εναλλακτικές λύσεις για τη διακυβέρνηση, κάτι που σπάνια συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα.
Το φαινόμενο της κατακερματισμένης κομματικής σκηνής δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά είναι παρατηρήσιμο και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Τα κόμματα αυξάνονται αλλά η σύνθεση των «κομμάτων εξουσίας» μειώνεται. Στην Ελλάδα, οι διαδικασίες εκλογής αρχηγού σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν αφορούν τον ουσιαστικό διάλογο για κυβερνητικά θέματα, αντίθετα περιορίζονται σε διαδικαστικές λεπτομέρειες.
Αναφορικά με την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, οι δηλώσεις της Όλγας Γεροβασίλη για μια ενωμένη κεντροαριστερή παράταξη που θα σχηματίζεται με τη συμμετοχή και του ΠΑΣΟΚ συνοδεύονται από αμφιβολίες. Πώς είναι δυνατόν να ενωθούν τώρα οι πολιτικές δυνάμεις, όταν στο παρελθόν δεν το πράτησαν, και μάλιστα σε περιόδους που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ισχυρός και το ΠΑΣΟΚ σε κρίση; Αυτή η πρόταση δείχνει επιφανειακή και βασίζεται σε μια συλλογιστική που δύσκολα μπορεί να πείσει.
Η ιδέα του σουρεαλισμού ενσωματώνει το αίσθημα ότι μπορεί να αναρωτιόμαστε και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια ερωτήματα χωρίς να καταλήξουμε σε απτές απαντήσεις. Στην πολιτική σκηνή, οι πολιτικοί συχνά αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, σαν να συμμετέχουν σε ένα θεατρικό έργο όπου οι διάλογοι είναι άσχετοι με την πραγματικότητα. Σημαντικές θεματικές όπως η διαφθορά ή η οικονομία απουσιάζουν από την πολιτική ατζέντα, καθώς η προσοχή επικεντρώνεται σε εσωκομματικές αντιπαραθέσεις.
Εν τέλει, η πρόταση για μια «πολύτερη και φωνητική» κεντροαριστερή ανασύνθεση είναι πιο σουρεαλιστική από ποτέ. Αν ο Ρενέ Μαγκρίτ ήταν μαζί μας, θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα έργο που να αναπαριστά μια κομματική σύσκεψη με την ένδειξη «Αυτό δεν είναι πολιτική». Η περίληψη του σήμερα θυμίζει ότι αναζητείται μια ουσιαστική πολιτική κουλτούρα, λιγότερο τρελή και περισσότερο προσανατολισμένη στην κυβερνητική ευθύνη.
Πηγή: tovima.gr
